1000 vragen #17 Aan welke vakantie denk je met weemoed terug ?
De oneindige zomervakanties
Ik kan vast niet de enige zijn die de met weemoed terugdenkt aan de lange zomervakanties toen ik nog een kind was. De tijd die eindeloos was omdat hij gewoon niet bestond. Iedere dag volledig open, zelfs ieder uur. Het enige wat er vast stond het middageten. Iedere dag kon het begin van een avontuur zijn. Mijn herinneringen lijken zo uit de Witte van Zichem te komen, want de kinderen uit onze buurt ‘zwierven’ tussen de korenvelden en langs de grachtjes. Wie zochten dikkopjes en kikkers. Jongens staken kevers tussen de kleren van de meisjes. Een berg zand die ergens lag omwille van een verbouwing of wegenwerken werd wekenlang getemd door onze fietsen.
De tijd voor Dutroux en de GSM
Ik ben duidelijk groot geworden in een tijd dat ouders nog niet rond de oren werd geslagen met allerlei educatieve adviezen. Een tijd waarin ik – ik kan het zelf amper geloven – als kind nauwelijks zei waar ik was en wanneer ik thuis zou komen. Thuis was immers onze straat. Thuis waren onze buren. Thuis waren de andere kinderen. Waarom zouden mijn ouders zich dan zorgen maken ? Soms kregen we al eens een boterham hier of deelde ik juist het vieruurtje met anderen.
De obligate wasbeurt
De hele zomervakantie schrobbe mijn moeder mij iedere avond alsof ik uit een mijnput was tevoorschijn gekomen. Bij warme dagen deed ze dat gewoon buiten, ‘het ergste vuil’ met de tuinslang. Het zal nu wel lijken alsof ik een bijzonder wild kind was, maar ik speelde gewoon veel buiten. Zand was geliefd. Akkers ook. Putten delven. Met water spelen. Met modder.
Dit komt nooit, nooit meer terug
Terwijl ik dit schrijf overvalt mij een zekere weemoed. In tegenstelling tot de meeste mensen heb ik nog altijd evenveel vakantie als schoolgaande kinderen, maar toch komt dat gevoel van die zomervakanties nooit meer terug. De zorgeloosheid, de tijdloosheid. Tijd als een geschenk. De vele vrienden waar nooit mee afgesproken werd maar die er toch elke dag waren.
Ho, dat mis ik wel. En ook wel de jaarlijkse rit naar Spanje, waar we maar liefst twee dagen over deden. Het leven leek zoveel eenvoudiger toen.
